ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ?

Κάνοντας μια αναδρομή, καταλήγω πως όλα όσα έγιναν, γίνονται και έχουν προγραμματιστεί να γίνουν, μόνο τυχαία και αποσπασματικά δεν είναι. Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης - διάλυσης του δημόσιου σχολείου. Που το στηρίζω?Ποιος δεν θυμάται την υπόσχεση της κυρίας Διαμαντοπούλου ότι θα μπουν μαχαίρι στις αποσπάσεις σε διάφορους φορείς με σκοπό να επιστρέψουν «όλοι» οι εκπαιδευτικοί στην τάξη;
Όπως αποδείχτηκε, η υπόσχεση εξυπηρετούσε την ανάγκη της τότε κυβέρνησης να εμφανίσει πλεόνασμα εκπαιδευτικών το οποίο με κατάλληλο «εξορθολογισμό» θα μπορούσε να καλύψει και με το παραπάνω, τις ανάγκες των σχολείων, χωρίς να χρειάζονται προσλήψεις. Έτσι και έγινε, μέχρι που φτάσαμε, για πρώτη φορά μεταπολεμικά, σε απολύτως μηδενικές προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών.

2. Μετά ακολούθησε η καταιγίδα των συγχωνεύσεων και καταργήσεων των σχολικών μονάδων «για παιδαγωγικούς λόγους». Πραγματικά, αυτό το τελευταίο ήταν ότι καλύτερο, ως ανέκδοτο, που άφησε πίσω της η κυρία Διαμαντοπούλου για να τη θυμόμαστε μαζί με το περίφημο «πρώτα ο μαθητής».

3. Ποιος δεν θυμάται επίσης, τις δημόσιες δηλώσεις της υπουργού για «άριστους» εκπαιδευτικούς που καινοτομούν και για «άχρηστους» αντιδραστικούς εκπαιδευτικούς, δείχνοντας προς τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους. Πολύ σύντομα ακολούθησε μια άλλη «άστοχη» δήλωση περί ανυπαρξίας αδιόριστων εκπαιδευτικών. 

Και μετά ήρθε το ΕΣΠΑ. Νέα ήθη και έθιμα. Θα υπάρχουν αναπληρωτές όσο θα υπάρχουν ΕΣΠΑ. Κάθε χρόνο θα βλέπουμε. Η παιδεία αντιμετωπίζεται πλέον ως μονοετής καλλιέργεια.
Εξαγγέλλονται πράματα και θάματα. Ξένες γλώσσες από το Δημοτικό, Νέο Σχολείο, βιβλία στην ώρα τους, διαδραστικοί πίνακας, χτένες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς… Το τι έγινε το γνωρίζουμε. Άλλα δεν ξεκίνησαν καν, άλλα αναβλήθηκαν επ’ αόριστον και άλλα έγιναν φωτοτυπίες που τα πήρε ο μνημονιακός άνεμος. Έμειναν οι χτένες και τα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς…

Πώς να ξεχάσουμε την υποχρεωτική τριετή υπηρέτηση των νεοδιόριστων πάλι για παιδαγωγικούς λόγους (εδώ κι αν έπεσε γέλιο) η οποία έγινε διετής εννοείται πάντα για παιδαγωγικούς λόγους. Ακολούθησε η μανία της αξιολόγησης. Εθελοντική αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας με μηδαμινή συμμετοχή, αξιολόγηση σχολικής μονάδας, αξιολόγηση εκπαιδευτικών, διαβούλευση για την αξιολόγηση με μηδαμινή συμμετοχή αλλά παρόλα αυτά το υπουργείο προχώρησε μόνο του σε ότι σχετίζεται με το επίμαχο θέμα της αξιολόγησης.

Φτάσαμε στις μέρες του νυν υπουργού, του υπουργού της επιστράτευσης και των απολύσεων, όπως αποκαλείται από πολλούς.
Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «άστοχη» η παρουσία του στα εγκαίνια ιδιωτικού ΙΕΚ το οποίο διαφήμιζε τις ειδικότητες του προγράμματός του και ήταν ίδιες με αυτές που την επόμενη μέρα κατήργησε ο υπουργός από τα δημόσια ΕΠΑΛ, ανοίγοντας την πόρτα της απόλυσης σε 2.500 περίπου εκπαιδευτικούς.
Ίσως τελικά και να μην ήταν και τόσο «άστοχη» αυτή του η ενέργεια. Μάλλον ήταν συμβολική, δείχνοντας ξεκάθαρα τόσο στην εκπαιδευτική κοινότητα όσο και στην κοινωνία ολόκληρη τι σκοπεύει να διαλύσει και τη σκοπεύει να στηρίξει ετούτη εδώ η κυβέρνηση με την πολιτική της.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο σήμερα με τον υπουργό να μοιράζει «οργανικές σχολείου» σε όλους τους εκπαιδευτικούς.
Όσοι μιλούν για μεθοδευμένη προσπάθεια που οδηγεί σε κατάργηση των «οργανικών υπουργείου», οι οποίες προστατεύονται από το Σύνταγμα, έτσι ώστε ο υπουργός να μπορεί να απολύει όποτε «θα κρίνεται απαραίτητο», εισπράττουν την απάντηση: «Αν ήταν τόσο εύκολο, γιατί δεν έκανε νωρίτερα κάτι τέτοιο το υπουργείο; Τόσο αφελείς είναι;»
Η απάντηση έρχεται εύκολα με αντιστροφή του ερωτήματος: «Αν ήταν τόσο εύκολο να ικανοποιηθεί ένα πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας, όπως αυτό της απόκτησης οργανικής θέσης από όλους τους εκπαιδευτικούς, γιατί δεν το έκανε νωρίτερα το υπουργείο; Τόσο αφελείς είναι; Κανένας σύμβουλος και κανένας υπουργός δεν το σκέφτηκε τόσα χρόνια;» 

Προφανώς, ούτε περί αφέλειας πρόκειται ούτε περί απειρίας. Η συγκεκριμένη κίνηση έχει σκοπό να λύσει, συνταγματικά, τα χέρια της κυβέρνησης για να μπορεί να απολύει πιο εύκολα ικανοποιώντας, όποτε χρειαστεί, τις μνημονιακές αριθμητικές απαιτήσεις περί απολύσεων.