Ο Λουκάνικος δε φόρεσε ποτέ κουκούλα

Ο Λουκάνικος δε φόρεσε ποτέ κουκούλα, ούτε κράνος, ούτε μάσκα με φίλτρο, τίποτα και ήταν εκεί, πιστός στο ραντεβού του στην πλατεία. Ήταν εκεί όταν έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα και έμεινε εκεί και γάβγισε και γάβγισε και γάβγισε με λυσσαλέο πάθος στους αστυνομικούς πάντα μπροστά δείχνοντας το δρόμο. Όρμησε στα δακρυγόνα και δεν τα απέφυγε, δεν έτρεξε μακριά, δε δείλιασε. Σα σύμβολο, σα σημαία οδήγησε και εμψύχωσε τους διαδηλωτές μη προσδοκώντας τίποτα παρά μόνο ελευθερία.
Επέλεξε το δρόμο, το πεζοδρόμιο, την πλατεία για κατοικία του και δε θέλησε τη θαλπωρή ενός αληθινού σπιτιού, την οκνηρία του καναπέ και τη ζεστασιά του τζακιού. Επέλεξε την πορεία, τη διαμαρτυρία και όχι μια ήσυχη γωνιά μακριά απ' τα χημικά για να κοιμηθεί εθελοτυφλώντας έτσι από τα τεκταινόμενα. Αγανάκτισε και αυτός με τον παραλογισμό και τη βία του συστήματος και ήταν εκεί μπροστά από τη Βουλή και το εξέφρασε με το γάβγισμα του. Tι και αν τον κλώτσησαν οι άνδρες των ΜΑΤ, τι και αν τον κυνήγησαν εκείνος πάντα διέφευγε της σύλληψης όχι γιατί είναι σκύλος αλλά γιατί δε γίνεται να συλλάβεις μια ιδέα.
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Έκανε και συνεχίζει να κάνει αυτό που του αναλογεί. Είναι πάντα παρών και αγωνίζεται και μοχθεί για λίγο ελεύθερο αέρα γιατί έχει καταλάβει καλύτερα από εμάς ότι η ελευθερία δε χαρίζεται, κερδίζεται. Ο Λουκάνικος δεν είναι ένα riot dog, δεν είναι άστεγος, δεν είναι αδέσποτος, δεν είναι κουκουλοφόρος, ούτε γνωστός-άγνωστος, ούτε ασφαλίτης, έχει όνομα και είναι ελεύθερος. Εμείς;

Σταύρος Τσιμπίδης